Kategori: Genel

Zorda,
mahşer günü huzurda,
her gün hazırda,
sen sen ol da
gerisini boşver.

Bir ömür bul kendine
yaşayacak
yada bir sevda bul
ıslanacak.
İçinden geçenleri dök kağıda,
aklında gezenleri söyle.
Sadece sen değilsin gezinip duran
kayalıklarda.
Bir uzak bul kendine
giderken ona kaybol.
git ama yeter ki
yeter ki
dön dolaş beni bul.

http://www.youtube.com/watch?v=7wOOhU0Lzo8

Uçmaktan yorulmuş olabilirsin,
düşmekten iyidir.
Kaçmaktan yorulmuş olabilirsin,
yakalanmaktan iyidir.
Nedenlerin çok olabilir,
hiç olmamasından iyidir.

Demek sen,
az önce gördüğüm
bir düştün…
…de ben görmemek için
kafamı gömmüşüm
gözlerin yerine
bir avuç kuma!

Sen nereden geliyordun bilmiyordum
başucu kitabımdan yorulmuştu gözlerim
hani biraz önce satırlarında gezindiğim
sen demeden sonunu bildiğim o cümlenden bir nefes önce
seni düşünerek daldığım hangi geceydi bilemediğim

her öğün seni sunuyordu bana
her lokmada yutuyordu senden uzaklığım
her yol sana çıkıyordu da
ben çıkmaz sokaklarda geziyordum
seni anlatıyordum herkese
ve sen yoktun

uzak bir köşede yalnız ne yapardın bilmezdim

sonra…

sen geliverirdin her zaman olduğu gibi

soğuk odamda donmak için bir pencere daha açıyordum
söküp atamadığım ateşini ciğerlerimden atmak için
Seni bulduğumu zannederken
her gece sabah olmasın diye dua ederken
ben onu unuttum derken…

birgün…

dudaklarımın söylediğine inanmayan kalbim atarken sana doğru
bir kış gününde leb-i deryada seninle soluyana kadar İstanbul’u
nefes almayan ben..
Ve şimdi sen ben ve….
onun da sırası geldi.
Buyursun gelsin.
Hoş gelsin.

Sonra sen bakıyordun geçmişine ahlar vahlar denizinin tam ortasından… yelken açtığının bile farkına varmadığın bu kalabalık okyanusta bir başına kaldın. Sonra sen, gözlerin yaşlanırken kendi ihtiyarlığını farkettin. Kollar aynı kollar, salınıp duran gövden aynı… İsmin neydi hatırlayabildin mi? Sana hiç sorulmadan kim olduğunu düşünmüş müydün? Korkak olduğunu farkettin mi yalnızlığına dayılık yaparken? Koca bir hiç içinde ne kadar dolduğunu farkettin mi? Cervantes tanısaydı seni çıkarırdı yel değirmenlerinin karşısına ve Hugo aradığı sefilin ta kendisi olduğunu söylerdi sana. Yine de boşver. Sen az önce okuduğun satırların kahramanı değilsin zaten. Hiç öyle olmadın. Senden kahraman olmaz zaten adın her neyse!!

hava karardığında
açılan sadece bulutların gözkapakları değil,
belki yeni bir ak sayfadır açılan
daha önce yazılmış kitapların değil…

Sana karşı
her zafer.
Sarhoşluğu
acı geldi bu sefer!

Cengiz Özkan Bir ay doğar geceden

Memede ağıt
Sabah açıldı gözlerim sen yoktun.
İlk nefesim karışırken havaya
gün doğmuştu ben seni düşündüm.
Kollarımı açtım güneşe yine sen yoktun.
Toprak kırmızı bakıyordu bana
ve ellerim üşümüştü,
anamı düşündüm.
Başaklar beyaza çalmıştı sarıya küsmüş,
yollar rüzgarda dalgalanıyordu.
Hilal kesiyordu sanki ufku ortadan
balamı bana vereni düşündüm.
Yaş aktı gözümden yakıştıramadım.
Akardı oysa seller gibi,
rüzgardandır dedim tertip
yüzüne bakamadım
Bir bulut gölge verdi başıma
ben ona selam.
Sonra aldı başımı bir türkü
yakanı düşündüm.
Bağlama telleri dolandı boynuma
yutkundukça dağlandı göğsüm.
Son nefesim karışırken havaya
seni düşündüm.
Kırmızı toprağa akıyor,
hilal toprağı kesiyordu.
Başaklar selam durmuş
bana bakıyordu.
Ellerim üşümüştü
Anamı, balamı, seni
seni bana vereni düşündüm.
Ben otuzdan önce senden sonra
toprağın kucağına sensiz düştüm.

bir gün sen de olacaksın yanımızda
sen de karışacaksın kalabalığa
ama hiç yalnız kalmayacaksın
bir gün sen de doğacaksın
gün gibi
güneş gibi
çiçek gibi…